آرامگاه حافظ شیرازی

نام کامل این شاعر، خواجه شمس الدین محمد بن بهاء الدین حافظ شیرازی است که به اختصار حافظ خوانده می‌شود و القاب دیگری همچون لسان‌ الغیب، ترجمان الاسرار، لسان‌ العرفا و ناظم‌ الاولیا نیز دارد. وی در سال 727 هجری قمری چشم به جهان گشود و درسال 792 هجری قمری از دنیا رفت. حافظ در طول حیاتش به یکی از سخنوران نامی جهان و شاعر بزرگ قرن هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) تبدیل شد و غزلیاتی ارزشمند را از خود بر جای گذاشت.پس از مرگ این شاعر بزرگوار تا 65 سال، هیچ بنایی بر فراز مقبره وی بنا نشد تا اینکه در سال ۸۵۶ هجری قمری مصادف با ۱۴۵۲ میلادی، شخصی به‌ نام محمد یغمایی، وزیر میرزا ابوالقاسم گورکانی (حاکم فارس) برای اولین بار تصمیم گرفت یاد بودی را برای وی بنا کند. او عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ ساخت و در جلوی آن حوض بزرگی تعبیه کرد تا آب از رکن آباد که منبع آب شیراز به شمار می‌ رفت، به آن بریزد. بسیاری معتقدند که وی در یکی از اشعارش این مساله را که مرقدش پس از او زیارتگاه خواهد شد، پیش‌ بینی کرده و چنین گفته است:

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس        زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

بر سر تربت ما چون گذری، همت خواه       که زیارتگه رندان جهان خواهد بود